ver mektubumu

clash cd'mi, hole cd'mi ve grease plağımı geri istiyorum :(

bunları istemeyi düşündüğüm anda onlar da benden bir şey alırlar diye dile getiremedim. ama sonra düşündüm ki, onlara geri verebileceğim pek bir şey yok. keşke isteseymişim. onları bir daha gördüğümde söylemek istiyorum ama onları görmemeyi grease plağından daha çok istiyorum. keşke hiç olmasalardı.

eskiden birbimize "seni seviyorum" derdik. son yıllarda "seni seviyorum" dediğim insanlar değişti ve ben onlara hiç demediğimi farkettim. nedenini merak ediyordum "alıştık artık birbirimize ondandır." diyordum. ama ben hep saf olandım. sevmiyoduk işte birbirimizi, sebep buydu.

hayatımda kurduğum en önemli ilişkilerden 3 ünün bir sene içerisinde yok olması psikolojik yardıma muhtaç hale düşürdü beni. gidip kan kusasım var, onlardan ne kadar çok nefret ettiğimi anlatasım var. bunu söylemezsem kimse anlamaz çünkü, hala safım ben.

hayatımda ilk defa ailem bana "hayır, yapamazsın" diyo. şu ana kadar bana hiç karışmamışlardı yaptığım hiç bir şey için. özellikle arkadaşlarım konusunda tek kelime etmezlerdi, bir şey söyleyecek olsalar sustururdum. ama artık bir şey söyleyemiyorum. "onlarla kesinlikle konuşmıycaksın, gördüğün zaman selam bile vermiyceksin, onlar senin muhattabını hiç bir şekilde haketmiyolar, bana mazeret bulmaya çalışma, hala 'ama... ama...' diyosun, kızım sen ne kadar safsın ne kadar salaksın yıllardır bu insanlar seni kullanıyolar, yıllardır sana kazık atıp duruyolar, arkadaşın olmadıklarını görmen için seni sokağa atmaları mı gerekiyordu, onlarla en ufak bir şey konuşursan ben de senin annen değilim."

bana bu kadar saf olmamam gerektiğini söylüyorlar. çıkar ilişkisi içerisine girmemi, kendimi bu kadar vermememi, bu kadar duygusal davranmamamı, bariz işaretleri kendime göre yorumlamamı, göründüğü gibi ele almamı vs. ama ben buyum ben safım ve onların yaptığını yaparsam onlar gibi olurum, ben ki onları hayatımdan çıkarmaya çalışıyorum, onlardan nefret ediyorum, nasıl nefret ettiğim birine dönüşebilirim, yapamam ben bunu.

salaktım, kabul ediyorum, çok salaktım, hayatım boyunca resimlerini ablamın annemin ve babamın resimlerinin önüne koydum, cizdanımdan resimlerini çıkarıp "bak, bunlar benim en sevdiğim insanlar" dedim diğerlerine. beni aylarca aramayıp, anca sevgilisinden ayrıldığında ağlamak için yanlarına çağırmalarına rağmen, aylarca evime çağırıp, gelmeyip, sevgilisinin evine davet edilmediği için "eliif, bu hafta sonu sizdeyim!" diye aramalarına rağmen, zor halde olduğumu bilip sadece yardım isediklerinde beni aramalarına rağmen, ben her güzel şey yaşadığımda davet ediyoken onları oraya, güzel zamanlarında haber bile vermemelerine rağmen ve daha buna benzer bir sürü şeye rağmen onların en yakın arkadaşım olduklarına inandırdım kendimi.

artık yoklar, onların suratlarını dahi görmek istemiyorum, yaptığım her şeyi geri almak istiyorum ve karşılığında onlara hiç bir şeyi geri vermek zorunda kalmazdım.

onlara verdiğim sevgiyle ben 10 kişiyi severdim bu 20 yıl boyunca. hala onlar için yaptığım şeyleri düşündükçe kafayı yiyorum, geçen seneki gibi uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum... ne iyi bir yıla başlama şekli bu böyle...