kronolojik olarak büyümek

zaten insana varlığını ve devamlılığını hissettiren türde bir şey değil, bir de ailenin en küçük çocuğu olmam, etrafımdaki herkesin "15 yaşında gösteriyosun" demesi, büyük gösterebilmek için makyaj yapıp aynaya baktığımda büyük göstermek için fazlaca boyanmış küçük bir kız gördüğümden, ben hiç hissetmedim.
gerçi bir çok insan için çok büyük değil ama bir çoğu için de büyük, bunu kabul etmeliyiz.
5 ay sonra yaşımın onlar basamağı 2 olucak.
bu artık bir teenager olmadığım anlamına geliyor.
bunalıma girmiş değilim, rahatsız da oluyor değilim. her şey olması gerektiği gibi devam ediyor ama ilginç, evet öyle.
mesela "ohaaa kıza bak daha 16 yaşında, nasıl dans ediyor!!" gibi tepkilerden sonra bir saniye düşünüp "oha 3 yıl geçmiş benden." gibi şeyler aklıma geliyor. ya da inanılmaz memnun bir şekilde birine arkadaşınızı "bu benim 13 yıllık arkadaşım:)))" diye tanıttığınızda iç sesiniz "13 yıl öncesini hatırlıyorsuuuun...!!!" diyor. ilginç işte.
bunlar arada olan, ama çok da üzerinde durulmayan şeyler.
her şey vh1 da 100 gratest songs of 90's programını izlerken patlak verdi. şarkıların yüzde 90'ını biliyor oluşum beni dürttü. bütün klipleri hatırlıyorum, hatta bazılarının sözlerini bile biliyorum.
neyse sonra sakinleşip anneme "90 lardaki şarkılar ne kadar güzelmiş di mi yaa." dedim, o da bana "artık 90'lar da var demek... çok acayip geldi bu bana." dedi ben de "nerdeyse ikibinler oldu ehii" diye sırıtırken gene iç sesim kendini eğlendirecek bir şey bulup bana "90 ların üzerinden 7 yıl geçti, hahaa" dedi.
90 lar bittiğinde "ahhahaa artık benim de hatırlayabileceğim, tanık olduğum bir müzik dönemi oldu" diyordum. ama üzerinden 7 yıl geçmiş olduğunun kesinlikle farkında değildim. haber programlarında "2000' e 3 kala yaşanan rezalete bakın sayın seyirciler." dedikleri zamanları hatırlıyorum ben.
böyle şeyler işte... büyüyorum. bildiğim şarkı sayısı çoğalıyor, duyduğumda nostaljik bir şekilde hüzünlendiren şarkılar çoğalıyor, yaşadığım saniye sayısı çoğalıyor, tanıdığım insan sayısı artıyor, gördüğüm yaşadığım, tattığım, kokladığım her şey çoğalıyor. sanki bir süre sonra bunları bir düzene sokamayacakmışım gibi geliyor. ilginç işte.